We ontbijten licht vandaag, en om half 9 lopen we alweer naar buiten. Het wordt misschien saai, maar toch lijkt het weer een prachtige dag te worden. De zon schijnt al volop, het is heerlijk om buiten te zijn. We nemen de bus naar Vaticaanstad en lopen dan naar de ingang van de St. Pieter. Geen wachtrij vandaag, gelukkig! Eerst moeten we hier door de beveiliging en dan lopen we de immens grote kerk in. We wisten wel dat hij groot is, maar het overtreft nog onze verwachtingen. Wat een rijkdom, wat een pracht en praal. Het is nog niet zo druk, dus we kunnen alles prima bekijken.
 |  |
|---|
 |  |
|---|
 |  |
|---|
In één van de uiteindes van “het schip” is een mis aan de gang en de bewaking geeft aan dat er geen foto’s mogen worden gemaakt. Boven in de koepel zijn glazenwassers bezig en dat vind ik wel een grappig gezicht. Ik vraag of ik daar wel een foto van mag maken, en de oude bewaker knikt bevestigend. Maar dan komt er een jonge bewaker op ons af die boos wordt en zegt dat ik geen foto’s mag maken. Peter antwoordt hem dat ik het gevraagd had en dat het van de andere bewaker wel mocht. Dat valt echter niet in goede aarde, en we krijgen een preek over respect. Peter troont hem mee om te bewijzen dat we netjes toestemming hebben gekregen, maar de oudere man houdt zijn kaken stijf op elkaar. En de jongere bewaker luistert niet eens, hij probeert Peter te dwingen zijn mond te houden. We krijgen dan een laatste waarschuwing voordat we de St. Pieter uitgegooid worden, de jonge bewaker moet duidelijk bewijzen dat hij de baas is en geeft hier een live voorstelling van een staaltje machtsvertoon weg. In de St. Pieter notabene. Op Valentijnsdag. Op onze huwelijksverjaardag. Precies wat we hadden verwacht hier, en we zijn nog wel zo’n brave burgers. Pffff……Ik sus de boel en zeg dat het niet de moeite waard is, en ik neem Peter mee op sleeptouw de andere kant op. Onrechtvaardigheid en machtsvertoon zijn goede manieren om Peter op de kast te jagen en boos te maken, dan komt er weer een klein straatschoffie in hem naar boven die mij verdedigt. Toch wel lief van hem, maar het leek me beter om niet het laatste woord te hebben hier. Ik denk trouwens dat er maar weinigen zijn die kunnen zeggen dat ze bijna uit de St. Pieter gegooid zijn, hebben we toch een prestatie neergezet vandaag ;-)
Als we zijn uitgekeken besluiten we om naar boven te gaan in de koepel. Het eerste gedeelte gaan we met de lift, en daarna moeten we nog behoorlijk wat trappen nemen, 320 treden om precies te zijn. De informatie van Natasja dat het een behoorlijk claustrofobische ervaring was voor haar verdring ik maar, en dat 320 treden ongeveer overeenkomt met 24 verdiepingen vergeet ik ook even voor het gemak. Ik wil gewoon naar boven! En dat zal ik weten. Het eerste gedeelte valt nog wel mee, de trap is hier nog redelijk breed. Maar hoe hoger we komen, hoe smaller het wordt. Gelukkig kan ik af en toe even op adem komen. Op een gegeven moment lopen de muren schuin, en dat is best lastig lopen. Het laatste gedeelte over een idioot smalle wenteltrap breekt me echt het zweet uit. Ik twijfel even of ik nog wel verder ga, het liefst keerde ik om, maar ik zie mezelf ook niet tegen de richting in lopen over de smalle trappen. Ik spreek mezelf bemoedigend toe “Als iedereen dit kan, kan ik dit ook”en ik blijf het maar herhalen om te voorkomen dat ik in paniek raak, terwijl ik intussen het laatste stukje toch weet te overbruggen.
Eenmaal boven duurt het even voordat ik kan genieten van het mooie uitzicht. Ik moet er nog even niet aan denken dat ik ook weer terug naar beneden moet. Als ik weer op adem ben ga ik met de camera de koepel rond en maak foto’s van het prachtige uitzicht. Het is nog een beetje heiig door het vroege tijdstip, maar toch zijn veel bezienswaardigheden goed te herkennen. Het is mooi hierboven, maar ik doe dit beslist geen tweede keer. Als ik weer genoeg moed verzameld heb gaan we terug naar beneden, de terugweg gaat in elk geval een stuk sneller. Mijn benen zijn wel heel week geworden door de ongewende inspanning, en mijn knieën hebben moeite om niet te knikken. En dat heeft niets met deze bijzondere datum te maken, helaas.
 |  |
|---|
Op de terugweg naar buiten schroef ik nog even de meest lichtsterke lens op de camera om daarmee nog wat plaatjes te schieten en dan houden we het voor gezien. Het volgende doel is een plek te vinden waar we even kunnen bijkomen. Het is inmiddels 11 uur en ik begin ook trek te krijgen. Vanavond willen voor de speciale gelegenheid lekker gaan uit eten, we hebben daarvoor een Japans restaurant uitgezocht, en dus willen we vandaag vroeg lunchen om vanavond genoeg trek te hebben. We kiezen het restaurant uit op de stoelen, want we willen even lekker zitten. Veel restaurantjes hier hebben van die verschrikkelijk houten stoelen waar je je kont nog op kunt breken, zo hard zijn ze.
Tegenover het Vaticaan vinden we iets dat ons aanspreekt, het eten kun je kiezen aan een buffet. Peter gaat vandaag voor Duitse worst met gebakken aardappeltjes, hij heeft genoeg van pasta en pizza. Ik nog niet, ik kies de pastissimo, een ovengericht dat lijkt op lasagne, maar niet met lasagnebladen wordt gemaakt, maar met verschillende soorten pasta’s. Het smaakt ons prima.
Als we zijn uitgerust lopen we vanuit het Vaticaan via de Via Cola de Rienzo, een winkelstraat, naar het Vredesaltaar van Augustus. Peter scoort onderweg een heel mooie winterjas in de uitverkoop, hij staat echt prachtig. Als we bij het mausoleum zijn blijkt het gesloten. Ik heb blijkbaar niet goed opgelet, want in mijn eigen informatie vind ik later terug dat het elke maandag gesloten is. Maar ach, de wandeling is niet voor niets geweest met de score van Peter.
 |  |
|---|
Omdat we vanavond ook nog op pad willen, kiezen we nu om te gaan uitrusten in het hotel. We nemen de bus terug en gaan relaxen op onze kamer. Het is dan inmiddels half 2 geworden. Peter heeft veel pijn, en de rust heeft hij broodnodig. Terwijl ik het reisverslag alvast bijwerk, en wat lees in mijn boek, kijkt Peter tv en daarna doet hij even een dutje. Om 5 uur zijn we voldoende uitgerust om er weer op uit te trekken. Vanuit het hotel lopen we eerst naar de Campodoglio, ik heb gelezen dat je vanaf de Capitolijn ’s avonds een mooi uitzicht hebt op het verlichtte Forum Romanum. Terwijl de zon net onder is maak ik wat plaatjes, maar de mooie verlichting blijft hier achterwege. We zien overal om ons heen de verlichting aan gaan, maar het Forum Romanum blijft aardig in het donker gehuld. We besluiten om dan naar het colosseum te lopen, die staat wel mooi in de schijnwerpers. Met het statief maak ik een paar plaatjes en dan lopen we naar de taxi standplaats.
 |  |
|---|
We gaan vanavond eten bij Giapponese Harusaki, een Japans restaurant dat goed scoort bij Tripadvisor. We zijn allebei dol op sushi en proberen op vakantie ook minstens een keer sushi te eten, het leek ons voor vanavond ook een goed idee voor ons jubileum. Het restaurant ligt buiten de muren, en we besluiten om een taxi te nemen. Een dure grap, maar het scheelt zoeken, want het adres staat net niet op onze kaartjes. We spreken een prijs af van €25 en laten ons voor de deur afzetten, het is inmiddels 7 uur als we arriveren. We hebben een reservering, maar dat was niet nodig want we zijn de eerste gasten. Italianen eten veel later dan wij gewend zijn.
In het restaurant wacht ons een verrassing als we de menukaart open slaan, de gerechten zijn bijna identiek aan een gemiddeld menu in een Amerikaanse Japanner. We herkennen de namen van de rolls gelijk: dragon roll, rainbow roll, spicy tuna, spider, samurai etcetera. Al onze favorieten hebben ze hier, behalve de hamachi. We toosten met een glas prosecco, onze eerste wijn deze vakantie. Maar dat hoort er nu toch echt wel bij! We hebben iets te vieren tenslotte. Het eten smaakt heel goed, we zijn bij met onze keuze. Omdat we de enigen zijn in het restaurant wordt alles kort na elkaar geserveerd, en dus zijn we ook alweer vroeg klaar. De prijs voor een sushi menu is vergelijkbaar met Nederland, we betalen ongeveer het zelfde als we thuis zouden betalen.
We vragen in het restaurant welke bus we kunnen nemen om bij de Trevi fontijn te komen, en tot onze verbazing gaat er vlakbij een directe lijn naartoe. Dat is mazzel hebben! Als we naar de bushalte lopen staat er een bus te wachten, en daarna zijn we in ongeveer 20 minuten op de plek van bestemming. Omdat ik niet zo snel kan vinden op de kaart waar we zijn, vragen we aan een straatverkoper in welke richting de fontein ligt, en die stuurt ons regelrecht de verkeerde kant op. Als ik onraad ruik vraag ik nog eens, en dan worden we de goede kant op gestuurd. Het is stervensdruk bij de fontein, blijkbaar is het een geliefd plekje voor Valentijnsdag. Er lopen overal rozenverkopers, maar Peter wordt er niet door in de verleiding gebracht. De brave ziel kent nu eenmaal geen greintje romantiek, en toch ben ik al meer dan 22,5 jaar samen met hem, waarvan 12,5 jaar getrouwd. Hij heeft veel andere goede kanten! Met het statief maak ik een paar foto’s, maar eigenlijk is het veel te druk om een goede compositie te maken, we houden het snel voor gezien. En ach, na zoveel jaar is romantiek ook prima met z’n tweetjes op de bank, bij wijze van spreken dan. Daar is geen fontein voor nodig, en al helemaal niet zoveel publiek. En eerlijk is eerlijk, ik ben zelf ook geen romantische ziel. Ik ben een beetje onhandig op dat gebied. We hebben later een mooie reis om op terug te kijken, lekker met z’n tweetjes, die neemt niemand ons meer af. Een mooie herinnering is veel meer waard dan een cadeautje of een romantisch gebaar, dat hij van me houdt weet ik toch wel. En andersom ook, dat heb ik zojuist nog even gecontroleerd ;-)
Na de fontein-ervaring zijn we weer op de bus gestapt naar het hotel waar we om half 10 weer op bed zijn neergeploft. Even het reisverslag afmaken, een film kijken en even lezen, en dan maken we al slapend een einde aan deze dag.
Dormi bene!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten