Met onze stedentrip naar Rome zijn we ook voor het eerst in Italië. Dat betekent dus ook dat we voor het eerst kennismaken met de Italianen en hun gebruiken. Hoewel ik me wel afvraag of je ook in Italië niet veel regionale verschillen hebt in de cultuur, dat is zelfs in Nederland al zo en je daardoor kun je eigenlijk niet spreken van dé Italianen. Maar goed, ik zal ook niet beweren dat ik hier de enige waarheid verkondig, maar ik vind het wel leuk om te delen hoe we de Italianen ervaren nu we hier voor het eerst zijn. Ik observeer vooral wat ik zelf meemaak, en die ervaringen zijn nog heel beperkt. Om dat nu te koppelen aan zo’n groot woord, of om het “Dé Italiaanse mentaliteit” te noemen gaat dan eigenlijk een brug te ver. Maar laat ik toch eens een boekje open doen.
De vriendelijkheid is één van de onderwerpen waar ik even bij stil wil staan. Of beter gezegd de onvriendelijkheid. We ervaren weinig vriendelijkheid, en veel meer gereserveerdheid. Behulpzaamheid is hier niet heel natuurlijk, zoals we dat bijvoorbeeld in Amerika zo vanzelfsprekend vinden inmiddels. Er kan nauwelijks een vriendelijk woord vanaf, je word niet of nauwelijks geholpen tenzij je er om vraagt. En vaak ook nog alleen met de meest hoognodige woorden. Toen we de Roma pass kochten bijvoorbeeld, kregen we dat pasje in een mapje in onze handen geduwd zonder uitleg. Toen we het mapje openden lazen we een opmerking dat de pas moest worden geactiveerd vóór gebruik. Ik toog dus terug naar de verkoopbalie, en daar werd ik eerst weggewuifd en na aandringen legde de verkoper pas uit dat het niet nodig was om de pas te activeren, ik moest hem gewoon scannen bij de ingang. Vijf woorden meer bij het begin waren wel handig geweest!
Bij het Colosseum wilden we naar binnen met de Roma Pass en volgden netjes de bordjes hiervoor. Er stond geen rij, en aan de andere kant van de digitale poortjes stonden 3 medewerkers met elkaar te kletsen. Ze zagen ons klooien, maar we kregen in de poortjes maar geen groen licht om door te lopen. Niets geen reactie, geen hulp, totdat ik ze vroeg of ze even wilden kijken. En achteloos werden we toen “omgeleid” naar het juiste poortje zonder er ook maar 2 woorden aan vuil te maken. Waarom moeten we daar eerst om vragen? Ze hebben ons duidelijk zien hannesen bij de ingang.
Bij de toeristeninformatie vroeg ik om een kaart voor het openbaar vervoer, die kreeg ik zonder woorden in mijn handen gedrukt, zonder uitleg ook. Zoek het allemaal maar uit. Het lijkt wel alsof er een straf staat op teveel woordgebruik ;-P. Misschien heeft het wel te maken met de taal, veel Italianen spreken nauwelijks of heel slecht Engels. Aan ons kun je waarschijnlijk meteen zien dat we geen Italianen zijn, en misschien zijn de Italianen wel heel onzeker om in het Engels te communiceren en vermijden ze dat liever?
Toen we teruggingen naar het Hard Rock Café voor mijn statief dat we hadden vergeten, vroeg ik aan de desk bij de ingang of er een statief was gevonden. Nee! Haar antwoord was heel duidelijk. De ober zei echter dat het wel was gevonden en dat hij het daar had afgegeven. Ik dook dus zelf achter de desk, en zag hem daar staan. Toen ik het meisje daarop wees, werd zij notabene kwaad. Nou ja zeg……
Vriendelijk lachen naar iemand leidt zelden tot een vriendelijke glimlach terug. Als we ’s ochtends ontbijten in het hotel kunnen we de buitenlandse gasten gelijk onderscheiden van de Italiaanse. Die laatsten groeten namelijk niet, ook niet als jij dat wel doet. Ik vind het zelfs onbeleefd. De ruimte is namelijk heel klein, en het hotel heel intiem, vergelijkbaar met een B&B. En ik heb dit niet slechts één keer meegemaakt. Op vele andere plekken is dit de gelegenheid om eens een praatje aan te knopen met anderen, maar de Italianen zijn erg op zichzelf.
De opdringerigheid vind ik ook heel vervelend, al is dat misschien niet exclusief Italiaans. Ook in Griekenland hebben we dat veel meegemaakt. Maar irritant is het wel! Of het nou gladiatoren zijn die je aanklampen of een plastic zwaard in je gezicht duwen omdat ze graag met jou op de foto willen, tegen betaling uiteraard. Ja, misschien is het lucratieve business, maar eerlijk gezegd heb ik nog geen enkele toerist gezien die wel op de foto wilde. Get a life! Of de Aziatische verkopers die je allerlei onzinnige dingen willen verkopen, zoals van die slijmerige ballen die je zo lekker kan gooien. Of sjaaltjes. Of juwelen. Of glitterlampjes. Of gammele statiefjes. Vaak helpt één keer “nee” zeggen niet eens. Als je daarna per ongeluk nog eens hun richting inkijkt proberen ze het gewoon opnieuw. Ook reisgidsen kunnen heel opdringerig zijn, vooral bij de grote attracties waar het heel druk is. Want zij kunnen je immers langs de wachtrijen lozen, en het kost bijna niets extra. Bijna niets. Echt? En als je de eerste afwimpelt, meldt zich weer een tweede. En een derde. En vaak proberen ze het ook nog in verschillende talen, voor het geval je ze niet hebt verstaan. Mens, laat me met rust!
Ook de obers in een restaurant proberen je binnen te lokken, ze willen allemaal dat je bij hen komt eten. Minder opdringerig weliswaar dan de gladiatoren en kornuiten, maar ze proberen het wel. Al blijft deze categorie tenminste vriendelijk, ze moeten tenminste wel aan je verdienen. Als je dan voor hun restaurant kiest, maken ze flauwe grapjes en proberen je intussen van alles aan te smeren. Een extra fles water bijvoorbeeld. Of als je de rekening vraagt en zegt dat je geen dessert wil, vragen ze nog of je echt geen tiramisu wilt? Of koffie? Een kopje thee dan? Nee, dan toch maar echt de rekening. Ze zijn vasthoudend, en blijkbaar hebben ze daarmee veel succes.
Ik had in Italië op de een of andere manier een vorm van galantheid verwacht waarover je vaak hoort, maar ik moet de eerste keer nog meemaken. De deur voor je openhouden terwijl je achter iemand aanloopt naar binnen, of even opzij gaan als je ergens langs wil? Ho maar, dat is echt teveel gevraagd hoor. Zelfs op het trottoir maken Italianen geen plaats voor je, terwijl je probeert om niet op de straat te belanden. Ze blijven rustig met drie naast elkaar lopen, terwijl jij bijna van de stoep wordt afgeduwd. Natuurlijk zijn er uitzonderingen daargelaten, en gebeurt het heus niet elke 5 meter, maar het gebeurt zo vaak dat het wel heel opvallend is.
Wat ik ook heel opvallend vind is de veelheid aan politie die je ziet in de stad. En ze lijken allemaal niets te doen. Op plekken waar veel mensen komen of waar officiële gebouwen staan is er bijna standaard politie aanwezig. Vaak staan ze op een kluitje bij elkaar wat te roken en te praten met elkaar, nauwelijks aandacht voor de omgeving. Het ziet eruit als een heel goede manier om overheidsgeld te verspillen.
Nu moeten jullie niet denken dat ik ben afgeknapt op de Italianen, begrijp me niet verkeerd. Ik heb heus niet alleen negatieve ervaringen, en natuurlijk zijn er ook uitzonderingen op de regel. Zoals die meneer die me wel duizend keer bedankte omdat ik voor hem opstond in de bus. Ook het temperament vind ik erg leuk om te zien. Twee heren die ogenschijnlijk lijken ruzie te maken, maar gewoon op straat verwikkeld zijn in een gesprek, de passie spreekt uit de gebaren en de woorden.
Ook de mode vind ik heerlijk om te zien, de Italianen hechten duidelijk aan een goede verzorging en presentatie. Vooral de oudere generatie vind ik erg stijlvol en smaakvol, al zie je hier ook soms uitzonderingen. De manier waarop kleuren op elkaar zijn afgestemd, van kleding tot schoeisel en tassen, handschoenen en sjaals. Alles klopt. En puntschoenen van de Italiaanse mannen vind ik ook helemaal geweldig! Of de oudere generatie mannen die zich nog zo mooi kunnen kleden, en dan met hun grijs-witte haar nog zo mooi eruit zien, op de Sean Connery manier. En vaak ruiken ze ook nog zo lekker! Daar kan ik echt van genieten. De mode van de jeugd is net als in Nederland iets over de top. Veel jongens lopen rond in strakke broeken, vaak een soort joggingbroek of bandplooibroek die op de heupen bij het kruis veel te wijd zijn, en dan op de benen heel strak. En dan toch nog de zakken vullen met telefoons en sigaretten, waardoor je van die gekke uitsteeksels ziet. Dat ziet er niet uit, en de combinaties kunnen me niet echt bekoren, maar je ziet wel hoe alles op elkaar is afgestemd, zo compleet, zo passend. Ze hebben er hier duidelijk gevoel voor! En krijg zin om eraan mee te doen. Niet aan die strakke broeken, maar wel om me ook weer eens mooi op te tutten. Het is aanstekelijk! Het is me een raadsel hoe de Italiaanse vrouwen kunnen lopen op hakken van 10 cm door een stad met van die kleine keien overal. Hoewel ik ook goed kan lopen op hakken, zie ik mezelf niet door de stad banjeren ermee. En op die kleine keien had ik in no time mijn enkels over. Maar het ziet er wel heel mooi uit, dat dan weer wel.
Ik vind het heerlijk hier, en ik geniet met volle teugen! Maar we zijn denk ik gewoon verwend met de Amerikaanse vriendelijkheid. Die vinden we gewoon heel erg prettig, en dat hoort voor ons misschien wel een beetje bij vakantie. De Italiaanse mentaliteit is misschien niet eens zo anders als de Nederlandse hoor, thuis is de vriendelijkheid ook niet zo natuurlijk. En bovendien wordt er heel veel goedgemaakt door het lekkere eten. Sodeju zeg, wat kunnen de Italianen lekker eten maken. Volgens mij bestaat er geen restaurant waar je geen lekkere pasta of pizza kunt eten, wat zal dat weer wennen zijn als we thuis zijn. Alleen al daarvoor moeten we beslist nog vaker terugkomen in Italië.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten